0800-hemel belde terug
Op 26 mei vierden we de verjaardag van mijn neven. Ze waren de dag ervoor eenentwintig jaar geworden. Hun opa, mijn vader, hebben ze nooit gekend. Hij stierf vierentwintig jaar geleden. Aan het eind van het verjaardagsfeestje zei mijn halfbroer: “Jojo, dit is voor jou.” Hij had iets in zijn hand. Een cassettebandje. Philips Super Ferro C-90. Met daarop gekrabbeld ‘M.S. van den Bosch’. Papa.
Mijn halfbroer lichtte toe: “Dit is papa’s stem. Hij heeft het lang geleden ingesproken. Hij zei toen: “Dit moet je aan Lied, Jojanneke en Brenda geven. Dit is voor hen.” Ik vond het bandje terug in de kast. Je bent hier nu, dus nu is het van jou. Ik heb het nooit beluisterd.”
Daar stond ik dan. Ik weet niet hoe vaak ik had gewenst papa’s stem nog eens te horen. Honderd keer, misschien. Het was vierentwintig jaar stil geweest. Over die stilte had ik vaak nagedacht. Wat die met mijn leven had gedaan in de jaren na het wees worden. Sterker nog, ik publiceerde er een autobiografisch boek over (wat zeg ik: twee, want de vertaling is inmiddels ook gepubliceerd). Ik omhelsde mijn halfbroer.
Op de weg naar huis piekerde ik. Wat zou er op het bandje staan? Een Bijbelse preek? Iets anders? Maar wat dan?
Na dertig uren keukenkastjes schrobben, opruimen en ander ontwijkend gedrag nam ik een fikse borrel, pakte een oude walkman, plugde mijn X-mini boxje eraan, startte mijn dictafoon-app op mijn iPhone, drukte op ‘play’. Skwiek skwiek skwiek… “Veertien april negentienvijfentachtig…” zei mijn vader.
Mijn hart klopte in mijn keel. Ik durfde bijna niet te ademen.
Papa sprak het bandje vier jaar voor zijn overlijden in. Op een moment dat mijn moeder, zus en ik een dikke maand niet thuis waren (door de psychische toestand van mijn moeder en alomtegenwoordige stress thuis). Mijn vader was alleen. Bang dat hij ons niet weer zou zien.
Woorden waar ik al vierentwintig jaar naar had verlangd, klonken half piepend uit het boxje.
“Jojanneke, de kinderen uit de buurt waren naar je op zoek hier in huis, maar konden je nergens vinden. Ze missen dat meisje hier in de buurt. En ik ook hoor, gosjiemikkie. Ik mis jou ook hoor Jojanneke.”
“Ik mis jou ook, papa”, hoorde ik mezelf zeggen.
Zesenzestig minuten monoloog. Ik had nu niet alleen mijn eigen herinneringen uit die tijd en de verhalen van mijn moeder, maar nu ook mijn vaders persoonlijke verhaal. Dat maakte het voor mij mogelijk om ook mijn eigen volledige beeld, nu als volwassene, volledig te maken. Het maakte een cirkel rond. Ik zag hun talenten, tekortkomingen en verdriet. En ja, daar had ik recht op.
In mijn boek had ik het hoofdstuk ‘0800-hemel’ geschreven, een wens-telefoongesprek met mijn moeder. Dit bandje voelde als mijn vaders antwoord daarop. Vier maanden na de boekpublicatie.
Vrijdag 5 juli stond ik met een vriendin van mijn moeder in mijn ouderlijk huis, waar ik tweeëntwintig jaar geen voet meer binnen had gezet. Ik stond in de tuin (onze mattenklopper hing nog aan het muurtje), de woonkamer, mijn slaapkamertje en de kamer waarin ik geboren ben. Sinds dat moment kan ik me mijn ouders weer haarscherp op mijn netvlies toveren. Een geschenk. Het brengt hen niet terug. Dat hoeft ook niet.
Het is wondelijk. Het is wat het is.
Ik ben Jojanneke van den Bosch, 38 jaar, adviseur online communicatie en social media in mijn bedrijf Eos Online Communicatie, oprichter van de eerste Leergang Online Communicatie & Social Media. Ik richtte in 2007 WeesWijzer op, publiceerde in 2013 mijn boek ‘Zo, nu ben je wees’, startte Westernorphans.org en bracht de boekvertaling ‘So, you’re an orphan now’ uit.
leergangonlinecommunicatie.nl / www.weeswijzer.nu / www.westernorphans.org
Prachtig!
Bijzonder. Prachtig. Fantastisch.
Kippenvel hier…
Heel mooi
Wat ontzettend mooi! Even stil van op deze maandagochtend.
Zo waardevol. Klinkt als een roman
Prachtig, wat een moment!
Wat een mooi moment, ik ben erg blij voor je!
Ik ben er stil van. Mooi, bedankt voor het delen.
Heel bijzonder! Heel mooi.
Indrukwekkend mooi
Geen woorden voor jouw woorden.
Wel gevoelens voor het gevoel dat je weergeeft!
Dank mooie Jojanneke voor dit mooie moment.
Wat een cadeau! En heel bijzonder hoe tijd ineens de dingen een andere wending geeft.
Tranen bij het lezen van dit ontroerende verhaal, wat een bijzondere ervaring.
Tranen bij het lezen van dit ontroerende verhaal, wat een bijzondere ervaring.
Mooi!
wow!
Een mijnmoment wat ertoe doet! Mooi
Heel mooi, bedankt voor het delen van dit bijzondere moment.
3
Wat een mooi en raak verhaal. Dit blijft wel even hangen.
Prachtig Jojanneke!
Koester het moment!
Jouw moment maakt mijn moment wakker, dankjwel
Dikke tranen hier, wat een mooi verhaal.
Heerlijk, Jojanneke, echt heerlijk.
Ontroerend, roept heel veel emoties in mij op m.b.t. mijn overleden vader. Bedankt voor het delen van jouw gevoelens.
Slik! Prachtig.
Indrukwekkend….
*veegt mascara van kin*
Wow!! Wat een cadeau!
Jojanneke, wat een warm verhaal over je vader. Indrukwekkend en ontroerend.
Ik heb mijn geliefden nog even een dikke knuffel gegeven en ik wens je een heel gelukkig en liefdevol nieuw jaar.
Wat een mooi, integer en indringend verhaal. Bedankt voor het delen. Dapper en kwetsbaar.
Zo mooi dat je dit intieme moment met ons wil delen. Prachtig en krachtig.
zesenzestig minuten zijn stem
wat een geschenk uit de hemel
– zucht – wat mooi!
Lieve Jojanneke, …geen woorden….een groot geschenk!!
Ik dacht meteen aan dit gedicht wat ik bij mij ‘draag’.
VADER
Vader, wat zou ik er voor willen geven
als je er af en toe nog eens kon zijn
en een zondag kwam zitten in mijn leven
bij mijn werk en mijn boeken en mijn wijn.
Soms zie ik nog mannen van vijfentachtig
(je weet wel waar) met een gezicht vol zon
en zin, en dan denk ik: godallemachtig
als ik hem zo nog eens meenemen kon.
Want op de een of de andere manier
leef ik toch ook nog steeds voor jou: jouw ogen
wil ik, met hun aandacht, pret en mededogen
bij mijn geploeter, mijn huis en mijn hier:
en ik zag ze zo graag een keer genieten
van al wat ze met tranen achterlieten.
Michel Van der Plas
Kippenvel….zo mooi.
Tranen. Dankjewel voor het prachtige delen!
Het brengt hen niet terug. Dat hoeft ook niet…. Zo lief!
even stil
Goh, wat moet ik hier op zeggen….. (slik) Heel mooi en ontroerend
Och! Kippenvel allover. Wat een meer dan geweldig, briljant en mooi geschreven moment.
Ik moet nog steeds je boek bestellen. Ga ik meteen doen.
Wauw, ik ben stil van jullie reacties. Zit een beetje op de grens van huilen en lachen. #jantje
“And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.”
– Dylan Thomas.
“Het is wat het is,
zegt de liefde”
Nu zit ik met dikke tranen…wat mooi!
Dikke kus, Ellemijn
Magisch ontroerend…
‘k Ben even heel stil….
Komt binnen Jojanneke, wat mooi!
Sanne, het kan ook hier: http://eoscommunicatie.squarespace.com/bestel-zo-nu-ben-je-wees/
Dan krijg je er een pakje zelf gecrafte #zwavelstokjes bij.
❤️❤️
Niets dan tranen en herinneringen hier…
Dank voor het voorrecht je te mogen lezen!
Zo zeg, poeh. Mooi!
Heel bijzonder verhaal, Jojanneke.
Prachtig!
Dank jullie wel. Doet me goed. Jullie verhalen raken me ook. Mooi dat dat kan, delen. Hier, zo, eens per jaar. Goed werk van Henk-Jan. Die verdient een grote pluim. Misschien wel door alle randvoorwaarden voor de inzending moest ik extra lang nadenken welke van de momenten in 2013 ik zou kiezen. Zaterdag wist ik het ineens.
Het verhaal blijft me ontroeren. Het is eigenlijk te groots om het als een enkel ‘moment’ te bestempelen, gezien hetgeen het met je doet en heeft gedaan. Het geeft me overigens ook net dat beetje extra vertrouwen in dat er van boven mensen meekijken en ons de duwtjes geven die we nodig hebben om vooruit te blijven gaan. Of om punten te kunnen zetten.
Dank. Wederom. Voor het delen. X
Jojanneke wat heb je dit weer pravhrig beschreven, ik leef en voel helemaal met je mee. Wat een kado dat de stilte doorbroken is en je vader z’n stem weer heeft voor jou! Dikke knuffel!
Ja, daar zijn ze. Mijn eerste #mijnmoment tranen. Prachtig Jojanneke! En wat een geschenk voor jou. Dankjewel dat je het met ons deelt
zo mooi!
Prachtig Jojanneke. Kan me heel goed voorstellen dat je eerst flink bent gaan schrobben. Wat is de kracht van een op cassetteband gevangen stem toch groot hé. Zelf ben ik gek op audio. Misschien ook maar eens wat inspreken voor mijn zoon later.
Een analoge tijdcapsule. Prachtig! En wat goed dat je het bandje nu hebt gekregen. Een geschenk uit de hemel.
Sjonge, wat een prachtig avontuur!
Wat een prachtig cadeau en dito verhaal, dank je wel!
Mooi, en erg confronterend. Ik heb ook een bandje, uit m’n antwoordapparaat gehaald toen mijn vader stierf. Staan boodschappen van hem op. Heb het nog steeds, al 24 jaar, niet durven terugluisteren…
Marina, doe het maar. Neem een borrel en zet je dictafoon-app aan. Wacht niet totdat het bandje vergaan is.
Jullie reacties zijn overweldigend en hartverwarmend. Dank jullie wel. It’s the silver lining. :’-)
X Jo
Wat een prachtig moment! Zo mooi geschreven. Intens!
De reacties hierboven lees ik maar niet, want waarschijnlijk zijn mijn woorden al geschreven. Mijn woorden: onvoorstelbaar, dat je zo veel jaren na dato zo’n wens mag horen uitkomen… Wat zal het spannend zijn geweest, ik kan me voorstellen (nu ja, u begrijpt) dat het een uur of dertig duurde… Wat een goede actie van je vader. En hoe fijn dat het bandje niet verloren is gegaan. Moge 2014 een fantastisch jaar worden, Jojanneke!
hier een diepgaand video-interview met Jojanneke door Edo van Santen, over zin en zingeving, weeswijzer en haar boek “zo, nu ben je wees”. aanraderrrrr. http://www.youtube.com/watch?v=tybK3cD-qfQ
Via jouw leergang kom ik op deze site en luister naar Jouw Moment. Boem, die is raak. Shit zeg, kon de hemel maar bellen. Dan zou ik de tijd nemen voor een goed gesprek met m’n vader en moeder. Maar de verbinding is verbroken en een cassettebandje is er ook niet.
3 Elvira. Ik voel het mee.
Eigenlijk wil je het altijd beter doen dan je vader.
Het waarom begrijp je pas later.
Jojanneke, ik denk dat het gelukt is.
Wauw Steven. Wauw.
Mooie speech op TED-Delft, ze hadden gelijk: je bent heel dapper. I guess we made it to the other side.
Dank je wel Arend, dat stel ik op prijs. Ben jij overigens de Arend die ik ken, of is het toeval?
Pfffff, wat een moment, ongelofelijk bijzonder, herinneringen zijn zo waardevol, liefs en een dikke knuffel, Harmke
sorry, lees het nu pas in 2021. Wordt er direct stil van. Wat een bijzondere en mooie ervaring voor je. Dit blijft voor jou altijd #mijnmoment!