Na het overlijden van mijn broer in 2010 en mijn vader in 2011 heb ik de zorg voor mijn moeder gekregen. Als ik naar haar kijk, of aan haar denk, zie ik de kleine, dappere vrouw die haar leven in dienst stelde van haar twee kinderen met een spierziekte.
Alles moesten mijn ouders zelf uitvinden, er waren nog geen patiëntenverenigingen of PGB’s, ter ondersteuning, er waren alleen bemoeizuchtige dominees en onderwijzers die vertelden dat haar kinderen wellicht beter uit huis geplaatst konden worden. Dit was het laatste wat mijn ouders voor ogen hadden en mijn moeder weerstond alle druk van buitenaf (achteraf hoorde ik dat ze in stilte huilde om ons niet te belasten).
Regelmatig kijk ik naar de trouwfoto van mijn ouders en zie twee jonge mensen die de Tweede Wereldoorlog net achter de rug hadden, met nog een hele toekomst voor zich, met dromen en verlangens, die niet uit kwamen. Niemand droomt over het krijgen van één – laat staan twee – gehandicapte kinderen. Het heeft hen echter niet ongelukkig gemaakt.
Sterker nog, de veerkracht en het vermogen om van tegenslagen te leren en weer om te buigen tot iets moois, de grenzen van je angst op te zoeken, te blijven zien dat er tussen alle tegenslagen in ook “kleine levenscadeautjes” zitten, die van grote waarde kunnen zijn, brachten zij over op mijn broer en mij.
Inmiddels is mijn moeder 94 jaar, kwetsbaar en een vrouw van de dag. Maar nog steeds kenmerkt haar karakter zich door dezelfde houding, van de kleine dingen te genieten die het leven nog biedt, ondanks groot verdriet om het verlies van haar zoon en haar man – haar Grote Liefde, mijn vader – met wie zij bijna 75 jaar samen was.
Haar herinneringen laten haar langzaam in de steek, beelden vervagen en de tijd begint door elkaar heen te lopen. Ze beseft het en het maakt haar verdrietig, maar even later kan ze vreselijk genieten van vogels in haar tuin die vechten om het lekkerste stukje voer of van de aanwezigheid van mijn hond.
Nog steeds vertelt ze mij regelmatig in stilte te huilen, nu om het verdriet van het verlies van “haar jongens”.
Een paar maand geleden zei ze tegen mij door de telefoon: “ik ben wel heel verdrietig, hoor, maar het leven nog niet zat. En soms praat ik met God, vind je dat gek? Ze vroeg het aarzelend, wetend dat ik niet met de blik van God naar het leven kijk. “Als het je helpt”, zei ik, “dan is dat toch niet gek”?
Dan is het even stil en vervolgt ze: ”en gisteravond in bed heb ik gebeden tot God en hem gevraagd of hij mij nog een tijdje wil laten leven, want ik heb zo’n lieve dochter………..”
Daarna stroomden de tranen in stilte over mijn wangen.
Dit was het moment van 2012 voor mij.
Ik wens iedereen veel mooie momenten voor 2013 toe en “kleine levenscadeautjes”.
Beeldschoon.
Erg ontroerend!
Over levenskunst gesproken ……
Je laat de lezer ook met stille tranen achter – van ontroering…
Wat een prachtige en krachtige vrouw is jouw moeder. En zo bijzonder dat jij dat met ons allemaal wilt delen.
Dank je voor jouw ontroerende en sterke levenstekst Erna.
Jeetje, wat een kracht stralen jullie uit, wens jullie alle goeds voor 2013.
Ik ben nog steeds wat beduusd van alle reacties,hier en op twitter. Dank allemaal en een heel mooi, inspirerend en vooral gezond 2013 toegewenst.
Henk Jan, bedankt voor dit bijzonder mooie podium dat je ons biedt.
WoW! Wat een mooi verhaal, niet alleen de mooie inhoud blijft hangen maar vooral ook de opbouw… Ik hoop dat jullie nog zo lang mogelijk van elkaar mogen genieten!
De ware essentie van het leven… kippevel!
Zo uit het hart, puurder dan puur. Prachtig
Heel mooi. Dank voor het delen!
Zielsmooi. Ik lees dit naar aanleiding van je verhaal van 2013 waar HJ verwijst naar 2012. Hou je haaks!
Erna, ik zou je graag weer ontmoeten!!!!
A3
Wat mooi.
Dat ik dit moment uit 2012 nu pas lees Erna..
Ik ben zeer ontroerd. Door je lieve moeder en jou..
Mooi verteld ook!
Benieuwd naar je boek..
X Liesbuufke
Herkenbaar mooi moment. Fragiel. Voor een ander nauwelijks merkbaar maar voor jou van grote waarde. Ik lees het nadat ik zie dat ze is vertrokken. Ik hoop dat je er vrede mee hebt. Sterkte!
Erna van Vondel, wat een mooi stuk. Ik heb samengewerkt met jouw vader op De Zuysel in Deventer. ?