1997
„Moedertje, ik ben zwanger” Ik had net de test gedaan. Ik was in verwachting, in mij groeide een mensje dat mij moeder zou gaan maken. En ik zou mijn ouders grootouders gaan maken. Wow.
Een paar maanden later, bij de pretecho werd duidelijk dat er in mijn buik een meisje zat. Mijn vader zei dat een dochter het mooiste cadeau voor een moeder was. Ik had stiekem gehoopt hem een kleinzoon te kunnen geven. Een klein jongetje dat ik naar hem zou vernoemen omdat mijn vader mijn held is. Maar het zou een kleindochter worden. Zou ze hem net zo gaan bewonderen als ik? Ik zag het voor me. De grote handen van mijn vader die haar zouden laten vliegen. Haar stralende oogjes gericht op haar stoere opa Victor.
Mijn moeder en ik kochten heel voorzichtig wat eerste kleertjes. Jurkjes, een blauwe en een witte, kniekousjes, een klein mutsje, een paar rompertjes.
„Mijne…” mijn moeder aan de telefoon „ik dacht opeens aan een naam…een bloemennaam…eentje die heel goed bij jouw naam past…een krachtige maar toch sierlijke naam…Jasmijn.”
Jasmijn. Mijn Jasmijn. Ellemijn en Jasmijn. Marjolijn, Ellemijn en Jasmijn. Drie generaties, mijn moeder, mijn dochter en ik.
We keken naar ringen bij V&D. Mijn moeder zag een zilveren ringetje met een rood lieveheersbeestje erop. We fantaseerden hoe Jasmijn erbij zou zijn, hoe ze zou verzuchten tegen haar oma hoe mooi ze die ring vond en hoe prachtig hij haar zou staan.
„Zal ik hem alvast voor haar kopen?”
„Nee, dat is toch veel leuker om over een tijdje samen met haar te doen!”
We lachten, verheugden ons.
Op 29 oktober 1997 beviel ik van haar. Jasmijn Marjolijn Irene. We wasten haar, we kleedden haar aan. Een rompertje met lange mouwen, witte kniekousjes, het blauwe jurkje en het witte mutsje. Mijn vader hield haar omhoog. Een klein stil meisje, een grote stille man. Dichte oogjes, ogen met tranen. Achter hem stond mijn moeder, snikkend zonder geluid te maken.
Mijn vader en moeder, de opa en oma van Jasmijn, heel erg trots, heel erg verdrietig. Nooit zouden ze op haar kunnen passen, nooit zouden ze haar te logeren krijgen. Nooit zou mijn moeder met haar kleindochter in haar atelier tekenen. Nooit zou mijn vader haar op zijn nek kunnen zetten en haar kunnen beschermen tegen de grote wereld.
Ik voelde me verscheurd. Niet alleen lag mijn hart in diggelen omdat ik mijn kind zo miste; Ik zag het verdriet van mijn ouders. Dubbel verdriet. Verdriet om Jasmijn, verdriet om mij.
2014
„Mijne…” mijn moeder aan de telefoon „Zouden we de jongens mee mogen nemen naar Frankrijk? Victor en ik dachten, dan nemen we dat ene hotelletje, gaan we lekker met ze naar La Plage. En dan ga ik met de jongens op de pier zitten en naar de vissen kijken…zouden ze dat nog willen of zijn ze daar inmiddels te groot voor, wat denk jij… Hoe lang kun je ze missen?”
Met Victor en Boaz, mijn grote zoons in de auto. Ik breng ze naar Rotterdam, naar opa en oma. Opa is jarig, we hebben alcoholvrije champagne bij ons. En plastic champagneglazen. En twee rugzakken met zwembroeken en ‘dat ene bloesje dat oma altijd zo mooi vindt staan’ en cadeautjes. We praten met elkaar, zingen mee met de radio. Ik luister naar hun enthousiaste verhalen, ze verheugen zich op de komende dagen. Ik kijk naast me, naar het lachende, maar ook enigszins gespannen gezicht van Victor. Vliegen is toch altijd een heel klein beetje eng, maar het vooruitzicht om vanavond in de zee te liggen brengt verlichting.
Ik kijk in de achteruitkijkspiegel en zie het vrolijke, open gezicht van Boaz.
„Mama, denk je dat we misschien wel een surfboardje mogen kopen van oma? Zo’n houten, weet je wel? Dat had ze wel een keer beloofd, hè mama?”
„Mama, denk je echt dat we iedere dag bij een restaurant gaan eten?”
„Mama, denk je dat we een hele grote kamer zullen hebben in het hotel?”
„Jullie gaan het geweldig hebben, schatjes…dat weet ik zeker!”
Nadat we champagne hebben gedronken rijden we naar het vliegveld.
„Ga maar niet mee naar binnen, kind”
Nee, natuurlijk niet. Ik zet ze alleen af. Ik kijk mijn zoons nog eens goed aan, knuffel ze stevig.
„Veel plezier, schatje.”
„Ik hou van jou, liefje.”
„Ik ook van jou, mama.”
Mijn vader omhelst me, met waterige, stralende ogen.
„We zullen goed op ze passen, ze zijn veilig bij ons.” fluistert hij.
Mijn moeder kust me.
„Dankjewel, kind.”
„Nee, jullie dankjewel, moedertje.”
We kijken elkaar aan, maken ons dan los van elkaar.
„Dag schatjes van me. Dag Daddy-yo. Dag moedertje.”
Ik wil instappen.
„Oh, nee, wacht, ga even bij elkaar staan, dan maak ik een foto! Jullie zien er zo prachtig uit!”
Dit moment wil ik vastleggen, vasthouden. Mijn vader en mijn moeder. Victor en Boaz. Twee trotse grootouders en hun kleinzoons.
Het is gelukt. Het is goed gekomen.
#GROOTgeluk.
Ellemijn Veldhuijzen van Zanten. Actrice (b.d.) en moeder (van Jasmijn*, Tijgertje*, Victor, Boaz, Quinten* en Pablo) in hart en nieren. Met een groot vermogen om gelukkig te zijn. Getrouwd in een zelf gehaakte jurk.
Goed geschreven
Wat weer een liefdevolle moment waar je het leven en de liefde zo tastbaar en voelbaar maakt. Dank je wel {{Ellemijn}}.
•Getrouwd in een zelf gehaakte jurk•
ha!
Natuurlijk groot
Nog tijd over? Kijk naar het wat langere levensverhaal van Ellemijn dat ze vorig jaar bij KRO’s Respect vertelde.
http://www.respect.kro.nl/themas/ziekteendood/verhalen/ellemijn-veldhuijzen-van-zanten/
Mijn moederhart slaat over en ik voel je verdriet. Intens mooi geschreven
Prachtig weer, lieve Ellemijn! Gisteren jouw uitzending opnieuw bekeken. Want die had (heb) ik natuurlijk nog steeds op mijn dvr staan. Ben blij voor je dat dit én moment zo mooi was én dat het goed is gegaan. Liefdevol vertrouwen. Mooi is dat. En wat zijn jullie allemaal (je ouders, jij, Boris en je kinderen) zo mooi familie van elkaar. Die snoetjes. Allemaal één mooie club!
Dankjulliewel!
Fieuw! Prachtig. En spannend. Ik hield mijn adem in.
Lieve Ellemijn, wat ben je toch een geweldig mens en wat een prachtig moment. xxx
Erg mooi geschreven, val weer stil
Het lieveheersbeestje die de dood aankondigd, dat hebben wij gemeen. Het haken ook. Dan niet de trouwjurk. Ik wens jou alle goeds!
Mooi! Wow.
Oef, raak, je moment komt binnen, heel intens.
Mooi Ellemijn
Mooi verteld, mooi geschreven, met liefde!
Bijzonder moment, mooi geschreven!
Lieve Ellemijn,
Oh mooie vrouw! Wat schrijf je inspirerend. Knap hoe je dit moment hebt vastgelegd.
Je bent stoer en gevoelig, heel mooi Ellemijn.
Sjonge. Ontroerend. Knap ge- en beschreven.
Wat een LIEFDE! En liefde draagt je door het leven.
Uitzending ook gezien: kippenvel. Ik wens je nog veel #GROOTgeluk toe !
Jeetje, Ellemijn. Wat een verhaal. En wat dapper en sterk kom je over.
Dank voor het delen.
Mooi beschreven Ellemijn, herkenbaar ook het eerste deel. Ik zit hier in ieder geval met kippenvel. Bedankt voor het delen van dit persoonlijke verhaal