“Mama, mag ik met opa mee?” vroeg Dees van dik drie-en-een-half toen hij hoorde dat ik op de dijk langs de Maas in de storm ging wandelen. Dees verraste me. Ik kom vaak bij hem. Maar dit was de eerste keer dat hij spontaan aangaf met z’n opa mee te willen. Weg van z’n eigen veilige omgeving. Ik begreep ‘t […]
“Koffie, pap?” vroeg m’n dochter Sophie toen ik haar en haar Olivier in augustus vorig jaar in Amsterdam opzocht. Open deur natuurlijk, want ik wil altijd koffie. Quasi achteloos zette ze ‘m even later voor me neer, een heerlijk geurende, verse bak troost. Toen ik ernaar greep, verstarde ik. En smolt. Op de beker stond geschilderd: “The best dads get
Die zondag vroeg in maart, even voor middernacht, werd hij geboren. Mijn kleinzoon, mijn prachtige Dees. Met z’n grote blije kijkers bombardeerde prille Dees mij tot opa. Een onuitwisbaar moment. Maar daar bleef het niet bij. Dat ik ooit vader wilde worden wist ik al op m’n twintigste. Geen idee waar dat vandaan kwam. Maar het stond gewoon buiten kijf.
Ik kende Niels van het lokale uitgaansleven. Een aimabele, avontuurlijke en immer vrolijkheid zaaiende dertiger. Met een hoop jolijt aan z’n kont. Maar tegelijk met een kundig verholen serieuze kant. ‘A real stand up guy’ waaraan ik zag dat hij klopte. Dat ik ‘m al kende is niet zo vreemd. Het bruine jazzcafé dat mijn stamkroeg is, trekt kleurrijke types
