“Mama, mag ik met opa mee?” vroeg Dees van dik drie-en-een-half toen hij hoorde dat ik op de dijk langs de Maas in de storm ging wandelen.
Dees verraste me. Ik kom vaak bij hem. Maar dit was de eerste keer dat hij spontaan aangaf met z’n opa mee te willen. Weg van z’n eigen veilige omgeving.
Ik begreep ‘t niet. Zelf heb ik namelijk nogal slechte herinneringen aan het fenomeen opa.
Waarom zou hij dat willen? Met z’n opa mee?
Mijn vaders vader heb ik jammer genoeg nooit gekend. Hij moet een rechtschapen, inspirerende man geweest zijn. Een ontwerper van treinstellen. Een gerespecteerd en geridderd verzetsman in Haarlem.
De vader van mijn moeder daarentegen, een herenboer, was een botte hufter en een tiran. Als kind was ik bang van hem. Als volwassene verafschuwde ik hem om het spoor van vernielingen dat hij had achtergelaten. Vooral bij mijn lieve moeder.
Als zijn oudste kleinzoon weigerde ik destijds, als enige van de grote familie, op zijn begrafenis te verschijnen.
Geen tante of oom die verhaal bij me kwam halen. Ze wisten waarom.
Dat een opa ook lief en aardig kon zijn, kwam dus niet bij me op. Ik kende alleen zíjn schrikbewind.
Maar nu was ik het zelf. Opa. Drie keer zelfs. En ik worstelde met die rol.
Tegen beter weten in kwam ik maar niet los van de gedachte dat kleine kinderen bang zijn voor hun opa.
Mijn vader was een goed, warm, zorgend en rechtvaardig mens. Maar ook hij blonk niet echt uit in zijn rol als grootvader. Hij was letterlijk en, als we bij hem waren, figuurlijk afwezig waar het mijn dochters betrof.
Kennelijk stoorde dat me niet. Ik denk dat ik het normaal vond. Het viel me amper op. En ook mijn dochters wisten niet beter.
Maar deze Dees wilde met z’n opa mee, de waaiende wind in.
“Ja hoor,” zei z’n mama, “Wel even goed inpakken. En je laarsjes aan.”
Met de straffe storm in ons gezicht trokken we hand in hand de lange, lange dijk over.
“Opa, wonen hier konijntjes? Opa, waarom is de lucht grijs? Opa, daar, tractor!”
In z’n beperkte woordenschat overlaadde Dees me non-stop met zijn vele vragen en talloze vertelsels. En overal waar ik ‘m bracht, wilde hij blijven hangen.
Halverwege nam ik ‘m mee naar de weilanden waar de paarden graasden. En naar de boomgaard met de kleine pony’s die gras uit je hand eten.
Ik waarschuwde hem voor het schrikdraad.
We vonden grote holen in de grond en ik legde hem uit dat daar vossen in woonden.
Dees herkende de kleine kapel waar we langsliepen. “Opa, gaan we kaarsje steken?” vroeg hij.
Hij deed dat wel vaker met z’n papa en mama. Voor zijn andere opa, Opa Hay, die Dees gelukkig nog heeft mee mogen maken.
Even besefte ik weer dat ik z’n enige opa nog was.
Hij haalde een candybar uit z’n jaszak en gaf mij daarvan de helft. “Voor jou, opa.”
Hij liet me van zijn flesje fruitsap drinken.
Gebiologeerd ging ik volledig op in dit kleine manneke dat in mij zijn vanzelfsprekende grote vriend leek te zien.
De tijd stond stil.
Voor het eerst die woensdag de 26ste augustus ervoer ik hoe mijn kleinkind genoot van een simpele wandeling met z’n opa.
Ik besefte ineens dat ik die plek in zijn bestaan niet had verworven. Maar dat ik die voor hem altijd al had gehad.
Mijn bagage was hem vreemd.
Zijn hele korte leven lang was ik al de oude vriend die hij blindelings vertrouwt. Met wie hij gewoon dingen delen wil.
’s Avonds kreeg ik een appje van zijn moeder.
“Hij heeft genoten, pap. Hij zei het net nog boven in bed. Hij vond ’t geweldig. Thanks pap!”
Eindelijk mocht opa ook van opa, opa zijn.
Aad Lips is zelfstandig senior copywriter, conceptmaker, campagnebouwer en vakfotograaf.
Twitter: https://twitter.com/AadLips
Meer blogs: zie “Publications” op: https://www.linkedin.com/in/aadlipscommunicatie/
Foto Aad Lips: © Mikel Buwalda / buwaldafotografie.nl
Mooi, ouwe!
Wat had ik me een opa zoals jij gewenst ❤️
HARTverwarmend dit.
Wat lief!
❤️❤️❤️
Je bent de liefste opa die ik ken ❤️
Wat een ontzettend lief verhaal van een super lieve opa
Schitterend Aad, heb zelf mijn beide opa’s en oma’s nooit gekend… tsja, nakomertje, babyboomer….
Prachtig Aad!
Wees wie je bent, ben er gewoon zoals je bent. Fantaseer met hem de hele wereld bij elkaar. En je zult de meest geweldige opa zijn die hij zich wensen kan.
Brok in m’n keel… wat mooi!
Mooi en lief en heel goed geschreven
Oohhh, super dat je nu deze prachtrol in zijn leven kan hebben. En dat hij het zo als vanzelf van je verlangt en je in de rol zet. Te gek!!! Het heelt ook veel voor jou. Gaaf.
Wat mooi hoe zo’n klein onbevangen mannetje als een fris bergbeekje langs, over, door al opa’s vastgeroeste overtuigingen stroomt.
Gefeliciteerd met dit nieuwe begin!
supermooi!!!
Mooi Aad! Blij voor jou.
Tranentrekkend goed.
Aad, wat jammer dat mijn kleindochter niet een opa van vaders kant heeft, zoals jij. Wat een rijkdom.
Een schitterend ventje met een pracht van een opa!
Niet te hopen dat het ventje in ook maar iets lijkt op zijn in alle opzichten ‘ verschrikkelijke ‘ moeder en oma.
Wat een droevige reactie, Robert. En ook nog jammerlijk anoniem.
Noch zijn moeder, noch zijn oma verdienen jouw laag oordelende woorden.
Laat me weten wie je bent via aadlipscommunicatie@gmail.com. En leg me je boosheid uit. Dan praten we erover.
Het treurige is wij zijn beiden lotgenoten en kennelijk jij nog steeds erg angstig om begrijpelijke redenen. Ontken de realiteit niet Aad en vraag om hulp.
Jij en ik weten waarom een relatie met Gemma , golddiger, niet mogelijk was. Ook John lukte het niet. Jij was ernstig depressief geworden en destijds ( r.r. ) niet in staat ook maar de dag te bekijken. Je werkte het liefst in de nacht. Je foto spreekt boekdelen en doet mij, als lotgenoot , verdriet. Ook het recente bericht m.b.t. het overlijden van je schoonzoon en de wijze vermoedelijk waardoor en waarop doet mij en herinnerend aan de tijd met jouw ex en haar dochter , érg veel pijn.
Een depressie en erger is
mij bespaard gebleven!
Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van dit trauma en de gevolgen op jouw talentvolleleven.
Robert en Carla