Agnes Swart

Veertig minuten rijden is het, eerst door een aantal dorpen en streken, afremmen voor de rotonde bij Lauwerszijl en dan begint daar ongeveer de ‘echte’ weidsheid.
Doe mij daar maar een huis. Nooit meer op buienradar kijken, recht voor je neus gebeurt het. Het weidse land met daarin de enkele boom. De naderende wolken, de regen en zon die zich erin mengt. Nooit zou ik daar genoeg van krijgen.

Ik dacht terug aan de plekken waar we eerder hadden gewoond, in het drukkere deel van Nederland. Ook daar was ik (vaak onbewust) op zoek naar de legere plekken waar ik ver kon kijken. Soms tevergeefs.
Ik moest ervoor weggaan, weer terugkomen en herontdekken, de liefde voor het weidse land.

Na Zoutkamp draai ik linksaf de N361 op, de lucht verandert van zonnig naar mistig, ik rij langs de uitlopers van het Lauwersmeer richting Lauwersoog. Altijd komt de gedachte dan op dat ik daar toch ook eens een keer moet stoppen om te kijken. Toch doe ik het niet, het einde van de wereld lonkt.

Ergens voorbij de haven parkeer ik de auto. Uit de auto waait de zoute wind door mijn haren en stelt me gerust, ik ben hier goed. Het raakt, ik voel de vrijheid, ik hoor het wad, ik zie oneindig. Het lonkt, het leeft.

Binnenkort is het nog maar tien minuten rijden, het wad en in twee minuutjes sta ik in het weidse landschap en slechts één blik naar buiten en ik staar in het groen.

Portretfoto: Tessa Wiegerinck https://tessawiegerinck.com/