Herman Poos

Mijn moment van 2012 heeft  voor de tweede keer mijn leven ‘gereset’. Na de dood van mijn vrouw Conny in 2000 ben ik op mijn gevoel gaan leven en vond ik in mijn levensvriend Clemens een nieuw anker. Ik deelde letterlijk al mijn lief en leed met hem en zijn vrouw Marie-Francoise. We werden door anderen als een drie-eenheid gezien en zo voelde dat ook.

Clemens was niet alleen mijn neef, vriend, maar hij was samen met zijn vrouw ook plaatsvervangend voogd van mijn kinderen Marjolein en Bart. Hij was een gids in mijn jeugd. En uiteindelijk werd ik zijn symbolische grote broer  wanneer hij tobde met zijn gezondheid of zich onzeker voelde over situaties in zijn leven.

In februari van het jaar overviel mij de vrees dat ik Clemens ooit zo moeten ontvallen. Het gebeurde op een feestje waar de drank rijkelijk vloeide, maar ik was plotsklaps nuchter en overmand door angst. Clemens had nota bene rond de jaarwisseling te horen gekregen dat de teruggekeerde  kwaadaardige tumoren in zijn lijf waren verdwenen, maar  ik verteerde bij de gedachte dat ik hem zou moeten missen.

In april ging het toch mis. Uitgerekend op 28 april ontving ik van andere lieve vrienden een prachtig schilderij voor mijn nieuwe huis met daarop een aantal sterren van mensen die ik afgelopen jaren ben kwijt geraakt. Ook was een ster gemaakt voor Clemens vanwege onze bijzondere band. Nog diezelfde avond kreeg ik een telefoontje of ik naar het ziekenhuis wilde komen omdat Clemens mij bij zich wilde hebben. Naarmate de nacht vorderde, bleef ik op zijn verzoek alleen achter bij zijn bed om te waken en besloot hij de strijd op te geven. De volgende ochtend stierf hij in de handen van zijn vrouw en mij, met zijn kinderen aan het voeteinde. Vol ongeloof omdat hun vader altijd had beloofd beter te worden.

Herman en Clemens 980

Na de dood van mijn vrouw ben ik een dagboek gaan maken. Nu nam ik mij voor een boek te maken over mijn levensvriend als vorm van rouwverwerking, maar ook als ode aan Clemens en als herinnering aan zijn vrouw en kinderen.

Maar ik besloot ook enkele vrienden hartstochtelijk lief te hebben, nu ik heb gemerkt hoeveel vriendschap kan betekenen. Onder wie de vrouw en kinderen van Clemens. Niet beseffend dat dit tot een nieuwe liefdesrelatie zou leiden. Nota bene met de hartsvriendin van mijn eigen vrouw.  Ik houd mij zelf nu maar voor dat ik mede namens Clemens van Marie-Francoise en zijn kinderen mag houden.

7 gedachten over “Herman Poos”

  1. Ach Herman, wat een verhaal, ik wist van niks. Zo zie je maar weer hoe weinig we van elkaar weten en toch zo’n waardering voor elkaar kunnen hebben… Je bent een mooi mens en fijn dat ik je zo weer wat beter leer kennen. Een liefdevol 2013 gewenst!

  2. FF slikken, je had wel schrijver of journalist kunnen worden…
    Ik hoop voor je dat het verhaal nu af is.
    Heel veel geluk voor de toekomst!!
    Je broertje

  3. Zo zie je maar dat als je je gevoel volgt je vanzelf geleid wordt naar datgene wat voor jou belangrijk is…..
    Blijf vooral je hart volgen broer!
    Je zusje

  4. Bijzonder aangrijpend verhaal. Nog nooit eerder gehoord dat verdriet en geluk zo dicht bij elkaar kunnen liggen. Dank je wel dat je dit persoonlijke verhaal met me wilde delen en heel veel geluk voor de toekomst gewenst!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven